روستای بیرواس ( بیدرواز )

همزمان با شروع جنگ تحمیلی بسیاری از روستاهای مرزی شهرستان به دلیل در تیر­رس بودن آتش توپخانه عراق تخریب شده و ساکنین روستای بیدرواز مجبور به ترک روستای خویش و سکونت در دیگر مناطق شهرستان و شهرستانهای همجوار مانند مریوان، روانسر و جوانرود، شدند؛ حتی در بعضی موارد طی چندین نوبت مجبور به تغییر محل سکونت خود شده­اند. به این ترتیب از دست دادن خانه و کاشانه، منابع درآمد، و از همه مهمتر غم و اندوه آوارگی باعث تحمیل نمودن فشارهای بسیاری بر روستاییان جنگزده گردید.

اهالی روستای مذکور بصورت متناوب در خلال سالهای 58 ، 59 و 60 مجبور به ترک روستای خود شده­اند، بعد از پایان جنگ و به دلیل اطمینان از عدم کسب اجازه بازگشت به روستای اصلی خود، در فواصل سالهای 65 الی 75 بطور متناوب شروع به ساخت مسکن و اسکان تقریباً دائمی در سطح شهرستانهای پاوه و مریوان و ... نمودند. بطوریکه بر اساس مشاهدات نگارنده و تحقیق بعمل آمده از سوی آقای صباح مرادی؛ با توجه به اظهارات پاسخگویان در آن تحقیق می­توان گفت که از مجموع اهالی روستاهای هانی گرمله ، کیمنه و بیدرواز «53 درصد در شهر پاوه، 32 درصد در شهر مریوان و بقیه بطور پراکنده در روستاهای پاوه، مریوان و شهر روانسر، ساکن بوده­اند». (مرادی، 1376: 185). در مدت آوارگی که اهالی روستاهای مذکور در سایر مناطق شهرستان و شهرستانهای همجوار سکونت داشته­اند اکثر روستاییان با کسب مجوز بصورت موقت به روستای اصلی خود سرکشی می­کردند.

در این مدت مردم روستاهای مذکور طی نامه­ها و درخواست­های مکرر به مسئولین در سطح شهرستان و استان و حتی در سطوح کلان کشوری؛ خواهان بازگشت به روستاها و موطن اصلی خود بودند، لیکن ظاهراً به دلایل سیاسی، نظامی، امنیتی و ... درخواست های ایشان مورد پذیرش واقع نگردید تا اینکه در سال 1374 طرح شهرک شرام برای ادغام و تجمیع هر سه روستا در محل شهرک ارائه گردید[1].

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: